Ole kan geen gezichten herkennen in Je Zal Het Maar Hebben: 'Elk afscheid voelt definitief'

In de nieuwste aflevering van 'Je Zal Het Maar Hebben' maakte kijkers kennis met de 24-jarige Ole, die leeft met een bijzondere aandoening. Door CVI en prosopagnosie kan hij geen gezichten herkennen - zelfs niet die van zijn eigen familie of zichzelf. Presentatrice Emma Wortelboer ervaart tijdens de aflevering hoe ingrijpend deze beperking is voor zijn dagelijks leven.

Een hersenbloeding veranderde alles

Ole's aandoeningen ontstonden al op zeer jonge leeftijd. "Toen ik acht maanden oud was, vonden mijn ouders mij stuiptrekkend in bed. Ik heb een hersenbloeding en een herseninfarct gehad en toen ik dat kreeg ben ik ook meerdere weken blind geweest," vertelt hij openhartig. "Het gedeelte dat zicht regelt is onherstelbaar beschadigd, maar mijn hersenen hebben een hoop omwegen gevonden om alsnog het zicht te kunnen fixen."

Om zijn aandoening te verduidelijken, gebruikt Ole een treffende metafoor: "Je moet het zo zien, je ogen die zien dingen en tussen je hersenen loopt een soort snelweg waar vrachtwagens overheen rijden met informatie. Bij de meeste mensen gaat het over de snelweg zo naar de hersenen toe, maar bij mij is er een bom ontploft. De snelweg is kapot en kan niet meer hersteld worden, dus alles moet over de provinciale weg. En die vrachtwagen die aan gezichtsherkenning doet, die valt in de rivier en komt nooit meer terug."

Confronterende herkenningstest

Tijdens de aflevering organiseert Emma een confronterende test in een kroeg, waar verschillende mensen zitten die Ole goed kent, waaronder zijn familie en beste vriendin. De opdracht om bekenden te identificeren maakt pijnlijk duidelijk hoe uitdagend zijn aandoening is. Ole probeert mensen te herkennen aan kenmerken zoals kapsels of brillen, maar verwisselt daardoor zijn moeder met zijn tante, die beiden krullen hebben.

Zijn moeder reageert nuchter op deze verwarring: "Ik weet dat die herkenning niks met liefde of houden van te maken heeft. Dus ik ben het inmiddels wel gewend." Deze reactie toont hoe het gezin heeft leren omgaan met Ole's aandoening.

Sociale uitdagingen door onzichtbare beperking

De sociale impact van zijn aandoening is aanzienlijk. "Voor school was het wel lastig. Ik zat vaak alleen. Het maken van vrienden als je niemand kan herkennen is best wel lastig," vertelt Ole. Hij wijst op een belangrijk probleem: "Als je blind bent en je hebt een stok bij je, dan worden mensen er constant aan herinnerd dat die persoon je niet kan zien. Mijn beperking is niet zichtbaar en daardoor merken mensen vaak niet dat ik ze niet herken, dan denken ze bijvoorbeeld dat ik ongeïnteresseerd ben."

Ondanks deze uitdagingen heeft Ole wel romantische ervaringen gehad. "Ik had een keer iets met een meisje en zij was aan één oog zo goed als blind en ze had aan de andere kant een glazen oog, dus dat was wel herkenbaar. Maar ik vraag mij nog steeds af of ik echt verliefd op haar was of dat ik het gewoon heel fijn vond dat ze te herkennen was."

Elk afscheid voelt definitief

Aan het einde van de aflevering deelt Ole een van de meest emotionele aspecten van zijn aandoening: "Voor mij is het bij wijze van spreken altijd een vaarwel voor altijd, want ik ga niet iemand zelf herkennen, tenzij die persoon mij zal herkennen." Deze uitspraak onderstreept hoe ingrijpend zijn aandoening is - elke ontmoeting kan de laatste lijken, omdat hij mensen niet zelfstandig kan herkennen bij een volgende gelegenheid.

De aflevering van 'Je Zal Het Maar Hebben' biedt een zeldzaam inkijkje in het leven met prosopagnosie en CVI, aandoeningen die vaak onbegrepen blijven omdat ze niet direct zichtbaar zijn voor de buitenwereld.